اینبار فقط می نویسم...
می نویسم بدون آهنگ...
می نویسم بدون قافیه، بدون وزن...
می نوسم چون دلم تنگ است...
می نویسم چون دلم خسته است...
...می نویسم چون دلم خون است...
می نویسم از برای تو ای مادرم ای مادر مهربانم...
و برای آرام شدن دلم نوشتم...
برای تو می نویسم ای مادرم ای تمام امیدم ،ای تمام زندگیم که تمام زندگیم بدرب سوخته ای زهم پاشید...
برای مادر جوانم خون میگریم که فقط زخم تنت را به ما نشان دادند...
برای مادری خون میگریم که فقط هیجده ساله بود...

فاطمیه اول رسیده...

بسم الله ...
دارد صدای اشک های صاحبمان (عج) می آید فاطمیه اول است و ای وای مادر...

زبان شعر میگوید:

زیر باران دوشنبه بعد از ظهر

اتفاقی مقابلم رخ داد

وسط کوچه ناگهان دیدم
زن همسایه بر زمین افتاد

سیب ها روی خاک غلطیدند
چادرش در میان گرد وغبار

قبلا این صحنه را...نمی دانم
در من انگار می شود تکرار

آه سردی کشید،حس کردم
کوچه آتش گرفت از این آه

و سراسیمه گریه در گریه
پسر کوچکش رسید از راه

گفت:آرام باش! چیزی نیست
به گمانم فقط کمی کمرم...

دست من را بگیر،گریه نکن
مرد گریه نمی کند پسرم

چادرش را تکاند، با سختی
یا علی گفت و از زمین پا شد

پیش چشمان بی تفاوت ما
ناله هایش فقط تماشا شد

***

صبح فردا به مادرم گفتم
گوش کن ! این صدای روضهء کیست

طرف کوچه رفتم و دیدم
در ودیوار خانه ای مشکی است

با خودم فکر می کنم حالا
کوچه ء ما چقدر تاریک است

گریه،مادر،دوشنبه،در،کوچه
راستی! فاطمیه نزدیک است...

هدف از زندگی - پای حرفهای آیت الله محمد تقی مصباح یزدی

بسم الله الرحمن الرحیم

هدف حقیقی از زندگی این جهانی، سفر از خود به سوی خدا است و هر مقطعی از زندگی، مرحله ای از این سفر و هر حرکت و رفتار و گفتاری، گامی در این مسیر است که اگر بر خلاف دستور خدای متعال انجام گیرد، نتیجه عکس می بخشد و انسان را از خدا دور می کند و به اعماق دوزخ نزدیک می کند. اشتغالات دنیوی چنان انسان را احاطه می کند که غالباً هدف فراموش می شود و انسان در بافته های عنکبوتی خود سرگردان می گردد. یکی از عوامل که می تواند انسان را از چنگال این بافته های در هم تنیده نجات دهد، سفرهای زیارتی و در رأس آنها حج خانه خدا است؛ بنابراین هر قدر زائر بکوشد که از همان آغاز، خود و غیر خدا را فراموش کند و توجه خود را به ساحت قدس الهی معطوف دارد و هنگام تشرف هم دائماً میزبان را حاضر و ناظر ببیند و در پی کسب رضایت او باشد، از این سفر بیشتر بهره خواهد برد و متقابلاً توجهات دنیوی و مادی و اندیشه های نفسانی و شیطانی و توجه به زرق و برق های دنیا و اشتغال ذهن به تمتعات مادی، انسان را از برکات این سفر محروم می سازد. پس تمرین در توجه دل به ساحت قدس الهی و توسل به وجود مقدس پیامبر اکرم و اهل بیت علیهم السلام، مخصوصاً حضرت بقیه الله الاعظم ارواحنا فداه و فراموش کردن تعلقات دنیا و در حقیقت همراه کردن سفر روح، از خود به سوی خدا با سفر جسم، از وطن به خانه خدا بزرگترین دستاورد این سفر است. نکته مهمی که موجب افزایش توفیق می شود، خدمت به همراهان و شریک کردن دیگران در دعاها و زیارت ها است که موجب چندین برابر شدن ثواب و اجر برای دعا کننده می شود.

وفقنا الله و ایاکم لما یحب ویرضی

و یجنبنا اتباع الهوی و الأغترار بالأباطیل و المنی

محمد تقی مصباح یزدی

 

توصیه نامه علامه مصباح یزدی به یکی از دانشجویان عازم سفر حج بنا به در خواست این دانشجو.

میخوانمت چنان که اجابت کنی دعا...

بسم الله الرحمن الرحیم

آمد از دور سوالم کرد این چنین...
نامم را. پدرم را. شجره ام را. شغلم را. رسید به روز تولد.
محاکمه ای بود در محضر قاضی عادلی!
پرسید یکی یکی:

روز تولدت ؟ در روز جمعه ای , به گمانم که روز عشق 

رنگت ؟ اینک فقط سیاه ز شرم چنان گناه 

چشمت ؟ رنگی به رنگ بارش باران که ببارد ز آسمان 

وزنت ؟ نه آنچنان سبک که پرم در هوای دوست , نه آنچنان وزین که نشینم در این زمین

جنست؟ نیمی مرا زخاک نیمی دگر خدا

شغلت؟ در کار کشت امیدم بروی خاک

شاکی تو؟ خدا

نام وکیل؟ آن هم فقط خدا

جرمت؟ یک سیب از درخت وسوسه

تنها همین؟ همین و بس

حکمت؟ تبعید در زمین

ترسیده ای؟ کمی

زچه؟ که شوم من اسیر خاک

آیا کسی به ملاقاتت آمده است؟ بلی

چه کس؟ گاهی فقط خدا

داری گلایه ای؟ دیگر گِله نه ولی...

ولی که چه؟حکمی چنین آن هم به یک گناه؟!

دلتنگ گشته ای؟ زیاد

برای که؟ تنها فقط خدا

آورده ای سند؟ بلی

چه؟دو قطره اشک

داری تو ضامنی؟ بلی

چه کس؟ تنها خدا

در آخرین دفاع؟ می خوانمش چنان که اجابت کند دعا...

اللهم انی اسئلک الامان یوم یفر المرء من اخیه...

نوروز نود، پیام نوروزی...

سلام سال نو مبارک. به همین خشکی. به همین سردی.

امروز میان ترم شیمی-صد و دو- از درس های علوم پایه را دارم و دیروز تا دیروقت کتابخانه دانشگاه نشستم و حسابی درس خواندم تا به خیال خودم دل مولایمان را با نمرات خوب شاد کنم. عید نوروز اگر وسط هفته باشد دیگر هیچ معنایی برای ایرانیان ساکن آمریکا ندارد. امسال شکر خدا یک شنبه بود و اینجا تعطیل بودیم.

خیلی از دوستان لحظه سال تحویل زحمت کشیدند و پیغام تبریک فرستادند و یا لحظات بعد از سال تحویل زنگ زدند. خوبی زندگی در غربت و خصوصا در شهری که هم فرهنگت کم تر باشد این است که دید و بازدید عیدی درکار نیست و عیدی نباید بدی و نتیجتا عیدی هم نمیگیری! در اینجا بر عکس ایران، دو هفته شور و شوق سال نو وجود ندارد و فروردین و بهار همان حس و حال معمولی را دارد الا اینکه درختان سبز میشوند و برف ها آب! 

روزها نو نشده کهنه تر از دیروز است

گر کند یوسف زهرا نظری نوروز است

از نوروز بگذریم، این رسم پیام نوروزی دادن را خیلی فراگیر شده به طوری که امسال نخست وزیر کانادا هم مثل اوباما پیغام تصویری داد و به سختی و با لهجه ای کج و معوج به فارسی "عید شما مبارک" گفت. اوباما اما غیر از تبریک عید رفت سراغ هدفش. از اسم های سختی که مجبور بود از رو بخواند بگیر تا ترجمه شعر یک خانم هیچ کدام تلخی این کلام : "که ما باشما جوانان هستیم" را شیرین نکرد. انقدر تلخی داشت این سخن. جوانان بحرین و فلسطین و لیبی و مصر و یمن و عربستان را هم نخواستیم،  اول با جوانان خودتان باشید آقای رییس جمهور. جوانان آمریکایی در یک غالب عمومی بدون روحیه، مایوس و نا امید از آینده با تمام رفاهی که ظاهرا دارند، از شرایط سخت داخلی اقتصادی خسته اند. اگر چه به ظاهر رسانه ها چه دموکرات ها و چه جمهوری خواهها (از سی ان ان بگیر تا فاکس نیوز) تلاش مستمر دارند تا شرایط را خوب نشان داده و آمار را بیانگر بهبود نشان دهند. اما آنها که در این جامعه زندگی میکنند خوب میدانند که القصه هیچ بهبودی که نبوده شرایط بدتر هم شده است. فی المثل قیمت بنزین که طی یک ماه گذشته رشدی بالغ بر 75 سنت یعنی 750 تومان داشته است...

یادم هست وقتی توفان کاترینا به نیواورلئان رسید و سدها شکست، مردم آمریکا آن آمریکای دیگر را کشف کردند. آمریکایی که هالیوود درباره اش فیلمی نمی سازد و به تمییزی بورلی هیلز نیست. مردم دیدند که آدمهایی که مامور حفظ نظم و قانون هستند خودشان در حال بار زدن اجناس فروشگاهها هستند. پلیس نمی توانست جلوی غارت را بگیرد چون کم نبودند ماموران پلیسی که به غارت مشغول بودند. واقعیت آمریکا ربطی به تصویری که از خودش داشت نداشت. یادم است دوستی بعد از دیدن مردمی که روی سقف خانه هایشان گیر افتاده بودند گفت:
ما شبیه کشورهای جهان سوم به نظر می رسیم .کشف جالبی بود.حالا یک زلزله نه ریشتری ژاپن را لرزانده است.شدت و قدرت زلزله آنقدر زیاد بوده است که باعث شده است سرعت گردش زمین به دور خودش تغییر کند و سونامی آن تا آنور اقیانوس آرام و ساحل کالیفرنیا برود. راکتورهای اتمی فوکوشیما می توانند چرنوبیل و هیروشیمای دیگری خلق کنند. و مردم ژاپن در حال زندگی کردن هستند گزارشگر رادیوی ان پی آر با زن میانسالی صحبت کرد که با آرامش در حال جدا کردن کاغذ و پلاستیک در میان زباله های پناهگاهش بود تا برای بازیافت بفرستند. معلمی به خبرنگار گفت که عمری به تدریس در شهر مشغول بوده است و حالا نگران دانش آموزان سابقش هست که در میان گمشدگان هستند. دنیا در حال تحسین آرامش و متانت مردم ژاپن است. و همه دارند می پرسند چرا ژاپنی ها مغازه ها را غارت نمی کنندجک کافتری در وبلاگش این سوال را پرسیده است. و جوابها جالب هستند! گرگ از آرکانزاس، ناتاشا از ونکور، کن از نیوجرسی و بیز از پنسلوانیا و خیلی های دیگر فقط یک جواب دارند: حس غرور ملی و شرافت فردی. خوب است ملتی بتواند به مردم جهان نشان دهد که چیزهایی دارد که در هیچ زلزله ای نمی لرزند حتی اگر زلزله نه ریشتر باشد.

مردم مظلوم بحرین هم دارند این شرافت را که با عشق ولایت، عشقی از جنس نور عجین شده و آنها را اینگونه به معرکه شکار ظلم آورده است. 

خدا انشالله امسال را سال ظهور یگانه منجی عدالت گستر(عج) قرار دهد.