سلام بر تو ای آیت مهربانی...



یا اباعبدالله (ع) خدا تو رو اصلا آفرید تا ما را آیتی نشان دهد از کمال عشق و اوج معرفت. خدایمان برهان آورد قله ی وفا و معدن سخا را.

و تو را آفرید تا ما را به درگهش راهی باشد، با گریه ی بر تو، ای قتیل العبره.


امسال هم مثل سال گذشته در خدمت دوستان مرکز امام مهدی (عج) یا همان "مهدیه تورنتو" بودیم که البته این روزها عده ای با نام مسجد جامع ایرانیان تورنتو نیز آن را میشناسند، مهم نیست چه نام و چه لقبی را به این مرکز دهیم، مهم اینست که در تورنتو و در قلب یکی از مهمترین مراکز ایرانی های ضد دین شاید، در لس آنجلس ثانی اقامه ی عزا شد. شاید دلیل این که قبول کردم تا تورنتو بروم همین اهمیت استراتژیکی آن نسب به مسجد امام علی نیویورک و مرکز تعلیمات اسلامی واشنگتن از نظر اثر گذاری است. 


امسال نه خبری از دکتر اسدی گرمارودی بود و نه از دکتر میرباقری که زمزمه ی آمدنشان بود. شب ها را حجه الاسلام سید حسینی نسب صحبت میکردند.

خیلی ها برای روضه ی ارباب زحمت کشیدند...بعضی بیرون زیر برف، بعضی گاهی تا صبح توی آشپزخانه تا ما بتوانیم راحت عزاداری کنیم...

شام غریبان که تمام شد برگشتیم به درس و دانشگاه و ادامه زندگی، صبح چهارشنبه به سید محمد میگفتم از این احرام 10 روزه که پاک بیرون آمدیم، حالا اصلا دلمان از فضای آلوده به فساد دانشگاه به هم میخورد...

ای کاش خود امام حسین (ع) خوبی ها و عنایات محرم را برایمان حفظ کند...